Strefa mezopelagiczna oceanu, znana również jako strefa zmierzchu, odgrywa kluczową rolę w ekosystemie morskim. Ta niezwykle ważna część oceanu, która znajduje się na głębokości od 200 do 1000 metrów pod powierzchnią, jest krytycznym siedliskiem dla wielu dużych ryb morskich i drapieżników.
W wyniku badań przeprowadzonych przez specjalistów z Instytutu Oceanograficznego Woods Hole, ujawniono, iż duże drapieżniki, takie jak rekiny czy tuńczyki, przebywają na dużych głębokościach oceanicznych, znacznie częściej niż dotychczas sądzono. Obszar ten, zwany również oceaniczną strefą mroku, dotychczas nie był traktowany jako krytyczne siedlisko dla dużych gatunków drapieżników.
Warto przeczytać:
Jak się okazuje, strefa mezopelagiczna oceanu ma kluczowe znaczenie dla wielu dużych ryb morskich, które uważane są za zamieszkujące jedynie powierzchnię. Naukowcy odkryli, że duże drapieżniki nurkują głęboko w strefie zmierzchu i często podążają za gęstą warstwą organizmów, zwaną głęboką warstwą rozpraszającą.
Wszystkie zwierzęta, które uważamy za mieszkańców powierzchni oceanu, korzystają z głębin oceanu w znacznie większym stopniu, niż wcześniej sądzono”. – Camrin D. Braun, współautor badania
Schematy nurkowań tych ryb zarejestrowane przez znaczniki porównano z danymi sonarowymi, które wykazały codzienne ruchy w głębokiej warstwie rozpraszającej (DSL) – strefie, w której ogromna liczba małych ryb i organizmów morskich jest upakowana tak gęsto, że gdy naukowcy po raz pierwszy użyli sonaru, pomylili tę warstwę z dnem oceanu.
Najczęściej czytane:
W ciągu dnia zwierzęta w DSL zamieszkują strefę mezopelagiczną, ale kiedy zachodzi słońce, wiele z tych osobników – takich jak ryby, mięczaki, czy skorupiaki – wypływa na wody powierzchniowe, aby się pożywić. Kiedy słońce ponownie pojawi się nad horyzontem, rozpraszając światło na powierzchni, schodzą z powrotem do strefy zmierzchu, gdzie pozostaną, aż do zapadnięcia nocy. Ten codzienny rytm nazywa się migracją pionową Diel i jest wzorcem, który naukowcy badają od dziesięcioleci.
Analiza wieloletnich danych pomaga rzucić światło na drapieżniki dostrojone do DSL. Jednakże część z nich schodzi prawdopodobnie nie tylko w celu polowania na mniejsze ofiary, oraz na zwierzęta. Ich zachowania często odbiegają od codziennych wzorców migracji pionowej, co prowadzi do dalszych pytań o to, dlaczego nurkują tak głęboko, jeśli nie po to, żeby się pożywić.
Analiza wieloletnich danych pomaga rzucić światło na drapieżniki dostrojone do DSL. Jednakże część z nich schodzi prawdopodobnie nie tylko w celu polowania na mniejsze ofiary, oraz na zwierzęta. Ich zachowania często odbiegają od codziennych wzorców migracji pionowej, co prowadzi do dalszych pytań o to, dlaczego nurkują tak głęboko, jeśli nie po to, żeby się pożywić.
„Rekiny i tuńczyki są ewolucyjnie bardzo od siebie oddalone i mają bardzo różne systemy sensoryczne. A jednak obie te grupy uważają, że warto stosować tego typu zachowania. Biorąc pod uwagę tak dużą liczbę ryb i organizmów odbywających tę wędrówkę, gatunki te potencjalnie przenoszą ogromne ilości dwutlenku węgla z powierzchni do głębin oceanu, gdzie pozostanie on przez stulecia – co może być potencjalnie istotnym elementem w mezopelagicznym ekosystemie.”
Simon Thorrold, współautor badania
Strefa mezopelagiczna zapewnia wiele korzyści zarówno dla ludzi, jak i zwierząt. Jest również krytycznym siedliskiem dla wielu dużych gatunków ryb morskich, i jak widać, w interesie nas wszystkich leży utrzymanie jej w nienaruszonym stanie, a to oznacza szereg dalszych badań głębinowej sieci pokarmowej.
Do badań wykorzystano dane sonaru pokładowego, satelitów obserwujących Ziemię, modele oceanów asymilujących dane i informacje zebrane z 344 znaczników elektronicznych 12 gatunków żyjących w północnym Atlantyku, w tym żarłacza białego, żarłacza tygrysiego, rekina wielorybiego, tuńczyka żółtopłetwego, włócznika i innych, które przemierzyły prawie 1,5 miliona km oceanu pelagicznego.
Źródło: WHOI
