Niezliczone ilości wraków spoczywają na dnie. Za sprawą żywiołów, ludzi, przypadku dziś stanowią pamiątkę naszej przeszłości.
Spoglądamy na nie z ciekawością odkrywcy, niczym na skarby, przyroda adaptuje, pozwalając, by stały się domami dla mieszkańców podwodnego świata.
Przyzwyczailiśmy się, że podwodne życie najszybciej zabiera nam drewniane relikty naszego dziedzictwa, niestety przyroda po raz kolejny postanowiła nas zadziwić.
Warto przeczytać:
Na naszych oczach przepiękne metalowe olbrzymy spoczywające uśpione na dnie, mogą zamienić się w pył.
Badania przeprowadzone przez mikrobiolog Jennifer Salerno, z George Mason University w Wirginii, pokazują, że wraki Zatoki Meksykańskiej mogą ulec degradacji znacznie szybciej, niż do tej pory sądzono.
To wszystko dzieje się za sprawą ropy naftowej. Wycieki, takie jak ten w 2010 roku w Zatoce Meksykańskiej, podczas którego do wód przedostało się pięć milionów baryłek ropy, mają wpływ na to, w jakim tempie skorodują.
Podczas badań laboratoryjnych naukowcy wykazali, że rodzaj węglowej stali stosowany podczas II wojny światowej do budowy okrętów jak choćby w U-166, niemieckiego okrętu podwodnego i statku Robert E. Lee, znajdujących się w wodach zatoki, koroduje szybciej w wodzie połączonej z ropą w stężeniach równoważnych, czyli takich jak po katastrofie wiertnicy Deepwater Horyzont.
Można założyć zatem, że jeśli nie ma wycieku, to nie musimy się martwić.
Czy aby na pewno?
W samej Zatoce Meksykańskiej znajduje się obecnie udokumentowanych ponad 2000 wraków. Na wodach amerykańskich około 20 000, zatem powstaje pytanie ile z nich znajduje się w okolicach, gdzie prowadzi się podwodne odwierty ropy naftowej?
Najczęściej czytane:
Co dokładnie powoduje przyspieszenie korozji?
Porównanie warunków laboratoryjnych, do wód zatoki po katastrofie, może nie być wystarczającym argumentem. Jennifer Salerno nie do końca jeszcze zbadała dokładnie mechanizm przyśpieszający korozję. Pewne jest to, że ropa przyśpiesza wzrost drobnoustrojów utleniających żelazo, a tym samym zwiększających ilość siarczanów, które katalizują do siarkowodoru powodującego korozję niektórych metali w tym stali węglowej.
Według Pani mikrobiolog to odkrycie nie musi przekładać się na wszystkie wraki, ponieważ testy prowadzone w laboratorium nie odzwierciedlają pod względem mikrobiologicznym, stopniem zasolenia i temperatury warunków panujących pod powierzchnią wody w różnych rejonach świata.
Zastrzeżenie niestety nie zmienia faktu, że obecność ropy naftowej w wodzie morskiej przyspiesza degradację stalowych konstrukcji. Skutki to nie tylko szybciej korodujące pomniki pamięci, relikty naszego dziedzictwa, to również znikające ekosystemy oparte na lokalnych, sztucznych rafach, w jakie zamieniła wraki przyroda. Takie straty będą miały wpływ na całość życia morskiego.
Fot.: NOAA
źródło: frontiers media
[/FMP]
Zobacz także:
Zobacz także: ARCHEOLOGIA PODWODNA
- Wrak statku z pestkami oliwek sprzed 1100 lat odkryty u wybrzeży Turcji
- Podwodne badania pozostałości portu morskiego w Asini
- Unikalny wrak okrętu z XV wieku odkryty u wybrzeży Szwecji
- Zanieczyszczenia chemiczne ze zrzutowisk amunicyjnych w Morzu Bałtyckim – problem na 800 lat
- Dziewięć wraków z I wojny światowej odkrytych u wybrzeży Maroka
- Wrak Vital de Oliveira znaleziony u wybrzeży Rio de Janeiro
- 30 000 monet z czasów rzymskich znalezione przez płetwonurków w wodach Sardynii
- Ulepszanie jakości obrazu pod wodą w czasie rzeczywistym!
- Sea Search Armada kontra Kolumbia — kolejna próba uzyskania praw do wraku galeonu San José
- Starożytne marmurowe popiersie z jeziora Nemi
